Магадгүй, би энэ дэлхийд уйлах гэж ирсэн юм шиг байна.
Уйлаад л уйлаад л... тасралтгүй... өглөө сэрэхэд хөгжил минь нулимсанд нэвчин норсон, нүд минь хавдаастай.. бас л уйлсаар. Өдөржин нулимсны амттай хоол идээстэй, хажуугаар өнгөрсөн нэгнийг эргэж харан зүүдэнд ормоор орилоон тарчлааныг мэдрүүлүүстэй.
Ганц хийдэг ажил минь уйлах.. зүгээр л уйлах биш, харагдсан бүхнээ урж тастан, эвдлэн сүйтгэж, ойртсон нэгэн рүү ад чөтгөр мэт дайран сэтгэлд бугларсан хар мангасыг гаргах гэж байгаа мэт. Дөхөж ирсэн бүхнийг хурц зүүгээрээ зүрх рүү нь шивээстэй аймшигтай миний саарал өдрүүд үргэлжилсээр л...
Зүрх сэтгэлийн минь орилоон чарлааныг тэвчих тэр хүн л миний хажууд үлдэг. ..
No comments:
Post a Comment